ما لصدمتي حدود
ابتسم و فى قلبى حزن العالم
افتح عينى و الدموع ما تركت لى عين
اسير على الطريق و أنا أرى صعابه
امد يدى للأمل و أنا أمسك اليأس
امسك الوردة و فى الوردة أشواكها
احــــن للفـرح و الحزن يقتلنـــى
انظر للزمن برفق مع انه جارحنى
فى قلبى عقدة اعجز وصفها
احس أنها نقطة احرقها الزمن
تهجـــــش فى البكاء كل لحظـة
لكثرة انصدامها من محل ثقتها
فبعد جرحى الكبير لا يهمنى جرح
فقد تعودت على الجرح من اقربهم
و انصدمت من قسوتم بعد حنانهم
و انصدمت من هجرهم بعد قربهم
و انصدمت من فراقهم بعد لقياهم
.. .. .. .. .. ..